Dive

Lyrics | Steven Curtis Chapman lyrics - Dive lyrics

Ito ang araw

Ito ang araw na ginawa ng Panginoon.

Kahit naman binabagyo ngayon ang Quezon City at medyo malungkot ako dahil sa mga walang-kasiguraduhang bagay sa mundo, masasabi kong ito ay araw na ginawa ng Diyos.

Sa kasalukuyan, naguguluhan ako sa nararamdaman ko tungkol sa mga bagay at tao sa paligid ko. Bakit? Hindi ko alam. Sa totoo lang, wala akong alam na dahilan para maguluhan. Nag-aaral ako, sigurado akong gusto kong maging dalubhasa sa komunikasyon. Nagtatrabaho ako, sigurado akong gusto kong mapagbuti pa ang sarili ko bilang empleyada. Nagsisilbi ako sa simbahan bilang youth volunteer. Kung titingnan parang ang ayos-ayos ng mundo ko. Alam ko kung saan ako nakalugar sa halos lahat ng aspekto ng buhay ko.

Pero may mga bagay na alam kong hindi ko mapanghahawakan.

Parang tubig sa palad. Kahit anong pilit kong kuyumin ang mga palad ko, malaya pa ring kikilos ang tubig. Ayoko ng mga bagay na walang katiyakan.

Bakit ganun? Parang sa mga walang kasiguraduhan pa yata naiimbak ang kagalakan.

Red, red roses

Last night I dreamed of red roses laid down on my feet. I was lying on my bed, curled up inside my blanket, when I felt a soft something brushing underneath my feet. It was a bunch of red, red roses! I got them and they overflowed in my arms.

A splendid dream it was!

After a While

After a while you learn the subtle difference between holding a hand and chaining a soul.
And you learn that love doesn’t mean leaning and company doesn’t mean security.
And you begin to learn that kisses aren’t contracts and presents aren’t promises
And you begin to accept your defeats with your head up and your eyes open
With the grace of a woman, not the grief of a child.
And you learn to build all your roads on today, because tomorrow’s ground is too uncertain for plans and futures have a way of falling down in mid-flight.
After a while you learn that even sunshine burns if you get too much
So you plant your own garden and decorate your own soul, instead of waiting for someone to bring you flowers
And you learn that you really can endure…
That you really are strong
And that you really do have worth
And you learn and learn
With every goodbye you learn.

-Veronica Shoffstall

She never gives up, and she never gives in, she just changes her mind...

And now to wrap the week up...

I won't let go

Here's a song to start the week. I hold on to my faith that God will hold me tight and won't let go.

Dear Sugar

Dear Sugar is a weekly column from Rumpus.net that I have been religiously following since column #64, which incidentally happened to be my favorite column. Sugar is an internet friend I turn to while looking for answers for questions life throw along the way.

Libertad

Nothing much happened today. Well, maybe except for the fact that for the first time in my life a member-of-the opposite-sex-friend asked me about the sensitive and ever-personal-issue of my own take on virginity before marriage. I have tried answering the same question before only with a really close woman buddy. Never did I expect a man to ask me that. Not that I really care about this gender thing. No, I've grown up not giving much thought on my friends' genders since I don't base my closeness with them on their gender preferences. But for that particular curious moment I just felt--- unguarded. But never backing away from philosophical questions, I answered nonetheless. One unusual question answered today. That was nothing much, but a liberating act it was.

and the cutest thing I've seen today...

Isyu niya, isyu ko

Naglalakad ako pauwi galing opisina kanina. Tutok na tutok ako sa libro ni Elizabeth Gilbert na binili ko kagabi sa National Bookstore, nang biglang kumirot ang mga daliri ko sa paa. Napulikat ako! Nasa gitna ako ng LS Square. Nag-slow-mo ang mga tao at sasakyan sa paligid ko hanggang sa tuluyan nang huminto-- ako. Hindi ko alam kung sinong santo ang tatawagin ko para mawala ang sakit.

Pinilit kong maupo sa isang upuang semento, sakto dahil malapit lang ako dun. Tinext ko ang isa kong kaibigan na madalas kong kausap. Naisip ko makipag-usap na lang ako para naman hindi ako parang kawawa sa gitna ng LS Square. Tinawagan niya ko pero nagmamadali ring binaba ang telepono. Di niya sinabi kung bakit. Kaya bumalik ako sa binabasa kong libro.

Medyo kumalma na ang mga daliri ko. Nandun ako sa parteng sinasabi ng author na abstain daw muna siya sa mga lalaki. Ayaw muna nya ng relasyon dahil buong buhay niya e di na yata siya nawalan ng boy (o man). Convincing naman ang argumento nya, isyu niya na hindi na niya tuloy nakilala ang sarili niya dahil sa kaka-adjust niya sa personalities ng mga lalaking nakarelasyon niya. Sabi niya, she "disappears into the person she loves".

Nag-twitch ulit yung mga ugat ko sa paa. Kung hindi agad magbabalik-normal ang mga paa ko, paano ako uuwi nito? Ang dami ko pa namang dalang papeles (kung bakit kasi naisipan ko pang magtrabaho ngayong gabi!) at mga folders na pinadala ni Mama.

Seryoso na 'to. Kelangan ko ng boyfriend.

Current LSS ko ngayon ang After All ni Peter Cetera. na-inspire ako ng isang kambal na lalaki na napanood kong kumanta nito sa Pilipinas Got Talent. Bukod sa nakakaaliw nilang boses ay na-inspire ako sa maganda nilang kwento. Pero hindi ako magkukuwento tungkol sa kanila.

Ikukuwento ko ang tungkol sa kakaibang nararanasan ko nitong mga nakalipas na araw. Tungkol ito sa pag-ibig. Hindi 'yung pag-ibig sa pagitan ng dalawang tao. Ang tinutukoy ko ay ang pag-ibig sa trabaho. Sa totoo lang, nararamdaman kong nasa stage na ko na malapit na kong bumitaw. Alam na ito ng mga malalapit kong kaibigan. Pero hindi ko pa yata nasubukang isulat ang karanasang ito kaya heto...

Katulad ng mga relasyong nagsisimula pa lang, excited ako nung una akong pumasok sa trabaho ko. Punung-puno ng pananabik at inspirasyon ang bawat araw. May mga pagkakataong takot akong magkamali, pero mas maraming pagkakataong gusto kong sumubok ng mga bagong diskarte para mas mapabuti ang ginagawa ko. Ni walang araw na nalate ako ng gising para pumasok. Ni walang oras na wala akong ginawang hindi mabunga.

Pero lumipas ang mga panahon. Dumating sa puntong nakita ko na yung mga pangit na aspekto ng ginagawa ko. Ang naging mantra ko ay: "Kahit sa pangit na bagay, naroon ang Diyos." Napausad ako ng paniniwalang iyon. Pero hindi rin nagtagal ang epekto niyon.

Ngayon narito ako sa punto kung saan nasa mukha ko na ang katotohanan araw-araw. Ang trabahong dati kong mahal, naging obligasyon na lang. Routine, sabi nga nila. Nawala na yung "spark". Nakikita ko pa rin ang halaga ng ginagawa ko, pero nagsisimula na akong magtanong kung mahalaga nga kaya talaga sila para sa akin? Ito ba talaga ang gusto ko?

Kakayanin ko pa kaya? O susuko na ko?

Tumutugtog pa rin ang After All sa isip ko. Sa mga sandaling ito, nagsisimula nang pumasok sa isip ko ang isang bagay... after all, kelangan ko ba talaga to? Iyan ang tanong na naliligaw sa utak ko ngayon.

Pagmumuni-muni

Habang nag-aayos ako ng mga papel sa study area ko, nahalungkat ko ang mga articles na naisulat ko nung huling taon ko sa kolehiyo. Natuwa ako sa mga isinulat ko. Ganun pala ko mag-isip nun. Iyon pala ang mga pinoproblema ko-- pagtatapos ng college nang may honor, pagsasubmit ng thesis sa tamang oras, pagbabasa ng classics, paglalakad, lovelife na walang life. Dati akala ko iyon na ang pinakamatinding mga problema sa mundo. Hindi pala.

Ang lahat ng mga bagay na pinoproblema ko nung nasa kolehiyo pa ko ay sneak preview pa lang pala ng mga darating na problema. Mas marami pa palang mas mahalagang bagay sa mundo kesa sa inaakala ko. Hindi sinabi ng mga college professors ko na ganito pala kalawak ang mundong pagtatapunan nila sa amin...

Great Perhaps

Sabi ko ayoko na ng mga "what if's". Pinangako ko yan sa sarili ko simula noong nagdesisyon akong bitiwan ang isang posibilidad na matagal na panahon kong hinawakan. Hindi ko sigurado ang kalalabasan ng magiging desisyon ko pero ayoko na ng mga tanong na habambuhay na magmumulto sakin, lalo na sa mga bagay na alam kong mahalaga para sakin.

Ngayon ko lang to gagawin. Susugal ako. Hindi ko kabisado ang patakaran ng laro dahil nga sa madalas kong pagtakas, pero susubukan kong tumaya.

Malay ko,baka sakali.

The Future has an Ancient Heart

"There is so much ahead that’s worth seeing; so much behind you can’t identify at top speed. Your teacher is correct: You’re going to be all right. And you’re going to be all right not because you majored in English or didn’t and not because you plan to apply to law school or don’t, but because all right is almost always where we eventually land, even if we fuck up entirely along the way." - from Dear Sugar